Podobnie jak akustycy, akusmatycy wywodzą się od Pitagorasa. Byli to ci uczniowie filozofa, którzy mogli go tylko słuchać, i to jedynie „z offu” – od nauczyciela oddzielała ich gruba zasłona. Podobno przenosiło to ich uwagę z medium na meritum. Analogicznie – aby słuchać akusmatycznie, należy zapomnieć o środkach wykonawczych i zapomnieć się w „środku muzyki”. W roli grubej zasłony występuje najczęściej głośnik, który pozwala dźwiękom na mniejsze lub większe incognito. Kiedy głośników jest sześćdziesiąt lub więcej, możemy być prawie pewni, że to Acousmonium – stworzona przez François Bayle’a w 1972 roku orkiestra głośnikowa. Wchodzące w jej skład instrumenty różnią się od siebie wielkością i zasięgiem i umieszczane są w różnych punktach sali koncertowej. Wśród słuchaczy wyrastają „drzewa dźwiękowe” o kilku gałęziach, z których każdą wieńczy głośnik o wysokiej częstotliwości. „Sopranowe elektromembranofony” współistnieją z basowymi i tymi o pełnym zakresie częstotliwości, co pozwala uzyskać absolutną władzę nad przestrzenią akustyczną. Jej sprawowanie ułatwia konsola do miksowania.