Bernard Parmegiani napisał Capture éphémère (“Ulotną zdobycz”) w okresie życia, który nazwał „okresem szycia – czasem, w którym nożyczki pomagały w wymierzeniu dźwięków i cisz”, w którym stale „zmieniał guziki, by pozbyć się niepożądanych częstotliwości lub przeciwnie – by dodać kilka brakujących, kiedy od dźwięków w ich stanie naturalnym wiało nudą”. Podobnie jak inne wczesne utwory Parmegianiego z lat sześćdziesiątych (Violostries, L’Instant mobile), Capture éphémère przypomina kulę śnieżną, która toczy się i powiększa pomimo tego, że jest roztopiona – z kilku podstawowych dźwięków wypływa według słów samego kompozytora „stale postępująca, płynna masa”. Jej dynamizm Larousse uznaje za tak nieodparty i czarujący, że „być może arcydzielny; Capture éphémère to bez wątpienia wielkie osiągnięcie muzyki elektroakustycznej”.

„Human Concert Music” to projekt autorstwa Diego Losy i Rewinda to spotkanie dwóch różnych i zarazem bardzo bliskich światów. Pomysł wykorzystania „zamkniętego rowka” stosowany jako generator muzyki przez Pierre’a Schaeffera w późnych latach 40. oraz zabawa z płytami zapoczątkowana przez ruch hip-hopowy w latach 80. zrewolucjonizowały muzykę. Ten wspólny punkt doprowadził Diego Losę i Rewinda do tego, aby pójść jeszcze dalej, zastępując oba „instrumenty” głosem i programami komputerowymi GRM Tools i LIVE. Jeden będący kompozytorem muzyki konkretnej, drugi beatboxerem, wspólnie osiągnęli ten sam kierunek eksperymentalny .