Elżbieta Sikora

ur. 1943 we Lwowie, ukończyła Liceum Muzyczne w Gdańsku w 1963 roku. Otrzymała  następnie dyplom na Wydziale Reżyserii Muzycznej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W latach 1968-70 studiowała muzykę elektroakustyczną w Paryżu, w Groupe de Recherchers Musicales, pod kierunkiem Pierre’a Schaeffera i Francois Bayle’a. Po powrocie do Warszawy odbyła w tamtejszej uczelni studia kompozytorskie u Tadeusza Bairda i Zbigniewa Rudzińskiego.   W czasie studiów, wraz z Krzysztofem Knittlem i Wojciechem Michniewskim utworzyła grupę kompozytorską KEW, z którą występowała na koncertach w Polsce, Szwecji, Austrii i RFN. Od 1981 roku mieszka we Francji. Jako stypendystka Rządu Francuskiego uczestniczyła w kursie muzyki komputerowej w IRCAM i studiowała kompozycję u Betsy Jolas w Paryzu. Była  stypendystką miasta Mannheim,  a następnie Fundacji Kościuszkowskiej studiując muzykę komputerowa w Center for Computer Research for Music and Acoustics (CCRMA) na Uniwersytecie Stanford pod kierunkiem Johna Chowninga. Prowadziła przez lata zajęcia z dziedziny muzyki elektroakustycznej w Konserwatorium w Angouleme oraz w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych.

Jest laureatką Konkursu Młodych ZKP (1978, wyróżnienie za …według Pascala), Konkursu im. Webera w Dreźnie (1978, II nagroda za operę kameralną Ariadna), Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges (1980 wyróżnienia za The Waste Land, i Listy do M., 1999, Prix Magistere  za Aquamarina) oraz konkursu dla kompozytorek w Mannheim (1982, I nagroda za Guernikę). Elżbieta Sikora otrzymała dwie nagrody SACEM w 1994 roku: Prix Pedagogique za utwór Chant’Europe, oraz Prix du Printemps za całokształt twórczości. W 1996 roku otrzymała nagrodę ”Nouveau Talent Musique” SACD (Stowarzyszenie Autorów i Kompozytorów Dramatycznych) w Paryżu za operę Wyrywacz serc. W 1997 Elżbieta Sikora została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Zasług Rzeczpospolitej a w 1998 była  wybrana „Osobowością Radia Gdańsk”. W roku 2000 otrzymała „Künstlerinnenpreise” przyznaną przez miasto Heidelberg, w 2003 Wyróżnienie Specjalne Jury de l’Académie du Disque Lyrique w Paryzu za „Le Chant de Salomon” i „Eine Rose als Stütze” (CD Chant du Monde). W 2004 otrzymała od Ministra Kultury Francji tytuł „Chevalier dans l’ordre des Arts et des Lettres”, a w 2007 roku  zdobyła nagrodę  „Sztorm Roku”  w plebiscycie Gazety Wyborczej za „Koncert Oliwski”.

Utwory Elżbiety Sikory, dostępne w wydawnictwach: PWM, Stoklosa Editions, Chant du Monde, Ariadne Verlag, wykonywane są na całym świecie. Wiele z nich ukazało się na płytach.

W 1995 roku Teatr Wielki Opera Narodowa w Warszawie wystawił operę Elżbiety Sikory „Wyrywacz serc” w reżyserii Mariusza Trelińskiego. W 1997 „Wyrywacza serc”  w francuskiej wersji językowej mieli okazję zobaczyć paryżanie podczas trzech przedstawień w Centrum Pompidou. Obecnie Elżbieta Sikora kończy pracę nad nowa opera „Madame Curie”. Premiera, z okazji prezydencji Polski w Unii Europejskiej a także z okazji Roku Chemii i Roku Marii Curie  odbędzie się 15. listopada 2011 roku w Paryżu w Sali UNESCO. Przedstawienie przygotowuje Opera Bałtycka. Reżyser Marek Weiss Grzesiński, kierownictwo muzyczne Wojciech Michniewski.

Ważniejsze kompozycje: Pieśni rozweselające serce na sopran i pięć instrumentów (1973), I Kwartet smyczkowy (1975), Guernica – Hommage a Pablo Picasso na chór (1975-79), Podróż druga na taśmę (1976), Według Pascala na trąbkę, harfę, klawesyn, wiolonczelę i recytatora (1977), Ariadna, opera kameralna (1977), Ziemia jalowa, utwór radiofoniczny wg T.S. Eliota (1979), Głowa Orfeusza I na taśmę (1981), Glowa Orfeusza II na flet i tasme (1981), Janek Wiśniewski, Grudzień, Polska (Głowa Orfeusza III) na taśmę (1981-82), Derrière son double, opera radiofoniczna na głos, zespół instrumentalny i dźwięki elektroniczne (1983), Solo na skrzypce (1983), Cienie na orkiestre (1984-90), L’Arrache–coeur, opera (1984,1992, Rappel II na orkiestrę i transformacje (1988), Suita na wiolonczele i taśmę (1990), Suite II na klawesyn, taśmę i transformacje (1990), Chant de Salomon na sopran i zespół kameralny (1991), Géometries variables na taśmę (1991), Sekstet smyczkowy, hommage a Witold Lutosławski (Sextuor a cordes) (1993), Canzona na wiolę da gamba i zespół instrumentalny (1994-95), Suite III (baroque) na orkiestrę (1997), Omnia Tempus Habent, Gdańskie Oratorium na głos solowy-alt, chór chłopięcy, chór mieszany, organy i orkiestrę (1997), Aquamarina na taśmę (1998),  In Memoriam Ursula, III Kwartet smyczkowy (1998), Lisboa, tramway 28 na saksofon  i  taśmę  (1999),  I Koncert na fortepian i orkiestrę, hommage a Frédéric Chopin (1999-2000). Short stories n°1,2,3 na organy (2001), Grain de sable, Rouge d’été, muzyka elektroakustyczna, (2002), Eine Rose als Stütze, Hörspiel (2002), „Michelangelo” Koncert na saksofon i orkiestre (2005),  „Koncert Oliwski” na organy i orkiestrę (2007), „South Shore” na harfę i orkiestrę (2008)