W muzyce tradycyjnej krajów latynoamerykańskich marakasy pojawiają się prawie wyłącznie jako perkusyjne „wykrzykniki” – można usłyszeć je w kadencjach i na akcentowanych częściach taktu. Wyjątkiem jest muzyka równin Wenezueli, w której marakasy grają niejednokrotnie na własny rachunek, przeistaczając się z „potakiwaczy” w instrumenty solowe. Od tej emancypacji wenezuelskich gruchawek wyszedł Javier Alvarez, kiedy zaczął myśleć o utworze, którego wykonawca musiałby opanować krótkie struktury rytmiczne po to, by wirtuozowsko je ze sobą kombinować, tworząc tym samym bardziej złożone układy zestawiane, nakładane lub przeciwstawiane swoim lustrzanym odbiciom utrwalonym na taśmie. Całość miałaby stworzyć gęstą, polirytmiczną sieć. W rezultacie powstał utwór pt. Temazcal (w języku starożytnych Azteków: „woda, która pali”).

Dzięki Misa Tiniebla Guillaume Contré we go to the hidden place, jak ujęłaby to Björk. Utwór został pomyślany jako muzyczna ekspedycja do miejsca, którego nie sposób do końca określić – może być całkiem puste, a może być święte; jedyne, co wiadomo o nim na pewno, to że jest mocno zamglone. Nie przerobimy partytury na mapę. Pod względem formalnym Misa tiniebla to nierozwiązany dysonans – „napięcie, które nigdy nie ulega rozwiązaniu, a jedynie rozkłada się w chaosie. Słuchacz zanurza się tutaj w autystycznym krajobrazie, gubi się w repetycjach, które choć hipnotyzujące – są nieprzyjemne; być może stoi za nimi pewna przemoc”.